Obejrzyj film

Obejrzyj uważnie poniższy film i postaraj się zapamiętać jak najwięcej informacji.

Posłuchaj klasyka

Doczytaj

Epikur z Samos (341–270 przed Chr.) – założyciel ateńskiej szkoły w Ogrodzie, od której wywodzi się epikureizm – słynna w starożytności filozofia szczęścia. 

Zenon z Kition (333/332–262 przed Chr.) – założyciel ateńskiej szkoły w Bramie (Stoi), od której to szkoły wywodzi się stoicyzm – wpływowa w starożytności filozofia cnoty; stoików uważa się za prekursorów logiki zdań (zob. s. 57). 

John Stuart Mill (1806–1873) – brytyjski filozof (współtwórca utylitaryzmu etycznego), polityk i działacz społeczny. Według niego podstawowa zasada etyki utylitarystycznej brzmi następująco: „Nauka, która przyjmuje jako podstawę moralności użyteczność, czyli zasadę największego szczęścia, głosi, że czyny są dobre, jeżeli przyczyniają się do szczęścia, złe, jeżeli przyczyniają się do czegoś przeciwnego”. Mill starał się również wykazać, że utylitaryzm nie jest filozofią egoizmu, gdyż mówi się w nim nie tyle o największym szczęściu własnym danej osoby, ile o największym szczęściu jak największej liczby ludzi lub istot czujących. 

Deontologizm (gr. od gr. δέον, deon – obowiązek; λόγος, logos – nauka) – kierunek w etyce głoszący, że dobro moralne czynu polega na jego zgodności z nakazem, powinnością lub obowiązkiem; klasycznymi przykładami deontologizmu w etyce są: etyka Bożych przykazań (według niej źródłem nakazów jest Bóg) oraz etyka Kanta (według niego źródłem nakazów jest ludzki rozum)

Konsekwencjalizm (łac. consequentia – następstwo, wynik) – kierunek w etyce głoszący, że dobro moralne czynu polega na wartości jego faktycznych rezultatów; szczególną odmianą konsekwencjalizmu jest utylitaryzm, według którego wartość tych rezultatów należy mierzyć ich społeczną użytecznością

Perfekcjonizm (łac. perfectio – doskonałość) – pogląd etyczny (głoszony m.in. przez stoików), według którego celem ludzkiego życia jest osiągnięcie stanu doskonałości we wszystkim, co się czyni; stan ten prowadzi do szczęścia lub z nim się utożsamia; potocznie: postawa dążenia do doskonałości, zwłaszcza przesadnego i paraliżującego działanie.

Hedonizm (gr. η˛ δονή, hedoné – przyjemność) – teoria etyczna uznająca przyjemność za podstawowe dobro lub zasadę ludzkiego działania.

Egoizm (łac. ego – ja) – teoria etyczna uznająca miłość własną za normę dobrego działania; niekiedy też postawa życiowa zgodna z tą normą.

Pofilozofuj

  1. Która z koncepcji życia i moralności – stoicka czy epikurejska – jest Tobie bliższa? Uzasadnij swój wybór. 
  2. Co Twoim zdaniem jest ważniejsze: cnota czy szczęście? Czy zawsze jest tak, że cnota prowadzi do szczęścia lub na odwrót: szczęście – do cnoty? Jeśli nie, to czy jest możliwe pogodzenie cnoty i szczęścia? 
  3. Podaj własne przykłady rodzajów przyjemności wyróżnionych przez Epikura, uzupełniając w zeszycie poniższą tabelę.

Quiz

Chcesz iść dalej? Sprawdź, czy udało Ci się uzyskać wystarczającą ilość mocy i czy możesz przejść do wyższego poziomu!

Teraz jesteś na poziomie VII . Jest to poziom Hedonizmu. Teraz okaże się, czy rzeczywiście zakosztowałeś już przyjemności płynącej z wgłębiania się w problemy filozoficzne!

Zaznacz właściwe pola (uwaga, może być kilka poprawnych odpowiedzi!):

1. Co głosi Epikurejski hedonizm?

Poprawnie! Niepoprawnie!

2. Jaki rodzaj przyjemności jest według Epikura najwartościowszy?

Poprawnie! Niepoprawnie!

3. Dlaczego Epikur sądzi, że wszystkie cierpienia łatwo znieść?

Poprawnie! Niepoprawnie!

Lekcja 7
Wracasz do początku.
Spróbuj jeszcze raz!
Moc heraklitejska
Możesz iść dalej, ale uważaj! Twoja moc jest zmienna; może zabraknąć Ci jej do przejścia kolejnego poziomu! Może warto spróbować jeszcze raz?
Moc mędrca
Zgłębiłeś istotę tego odcinka! Masz wystarczającą moc, by pewnie iść dalej!

 

 

W celu ponownego rozwiązania testu odśwież stronę (klawisz F5).